SOMA faciasıyla millet olarak sarsılmıştık, giden canların ve geride kalanların acısı tarifsiz bir yürek yangını olmuştu ki bir fırtına koptu. Kopan, yangını hafifletecek bir fırtına değil, aksine harlayan fitne fırtınasıydı. Aslında son zamanlarda alışmış ve normalleştirmiştik çıkan fitneleri. Fakat bu sefer farklıydı. Ölen yüzlerce insanın ruhlarını bile rahat bırakmayacak kadar musallat olurcasına yayıldı fitne.
Sosyal medya sırtlanları ve asalaklarının “sözüm ona destek” dengesiz ergen paylaşımlarından,
yazar kisvesi altında zehir saçan alçaklardan,
Başbakan’ın anlam veremediğim ilk açıklamalarından,
anlatmak istediği farklı da olsa ölen canlar için “Güzel öldüler” diyebilecek kadar makamına uzak bir demeç veren bakandan,
Tekme atan ama hâlâ istifa etmeyen müşavirden,
Çizmesi sedyeyi kirletir endişesi taşıyan baş tacı maden işçisi kardeşimizden,
kaçış odalarından,
kirli propagandalardan vs. hiç bahsetmeyeceğim.
Yazılıp çizilmeyen kalmadı sanırım.
Tahammül edilmeyecek boyutta ve hızda yayılan bu fitneden o kadar rahatsız oldum ki,
tek kelime (SOMA) bile yazamadım…Ta ki, videoda paylaştığım Mehmet Âkif’in şiirine denk gelene kadar. İki defa okudum, utandım ve bizzat alındım da…
Sonra aklıma şu mısralar da geldi;
“…Sırtlanları geçmişti beşer yırtıcılıkta;
Dişsiz mi bir insan, onu kardeşleri yerdi!
Fevzâ bütün âfâkını sarmıştı zemînin
Salgındı, bugün Şark’ı yıkan, tefrika derdi…. ”
Anlayanlar alınanlar olsun ümidiyle.
Selametle…
#SOMA